ವಿಜಯಲಕ್ಷ್ಮಿ

ಹೆಸರು ಮಾತ್ರ – ವಿಜಯಲಕ್ಷ್ಮಿ.

ಆದರೆ  ಆಕೆ ಸೋತಿದ್ದಾಳೆ. ನನಗೆ ಹಾಗೂ ಆಕೆಯ ಇತರೆ ಮಿತ್ರರಿಗೂ ಸಹ ಸೋಲು ಇದು.

 

 

ಕೋಳಿ ಎಂದೇ ಕರೀತಿದ್ವಿ ಅವಳನ್ನ. ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ನೀಲಿ ಅಥವಾ ನೀಲಿಯ ಆಸುಪಾಸಿನದೊಂದು ಜೀನ್ಸು, ಸ್ವಲ್ಪ ಮಂದವೆನ್ನಿಸುವ ಬಣ್ಣದ, ಗರಿಗರಿಯಾದ ಟೀಶರ್ಟಿನಲ್ಲಿರುತ್ತಿದ್ದ ವಿಜಯಲಕ್ಷ್ಮಿ ಮೊದಲು ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಬೆಳಗಾವಿಯ ಕೆಎಲ್ಈ ಆವರಣದಲ್ಲಿ. ಮೊದಲ ಮಾತಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಅದೇ ಕಾಲೇಜಿನ ಬದಿಯಲ್ಲಿರುವ ಪವ್ಯಾ ಎಂಬವನ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ. ಬಗಲಲ್ಲೊಂದು ಚೀಲ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬೆಳಗಾವಿಗೆ ಬಂದಿಳಿದಿದ್ದವರ ಪೈಕಿ ಮೊದಲಿಗೆ ಹತ್ತಿರವಾದರಲ್ಲಿ ಇವಳೂ ಒಬ್ಬಳು.

 

 

ಹೆಚ್ಚೂ ಕಡಿಮೆ ಆರು ಫೂಟು ಎತ್ತರವಿದ್ದ ನಾವು, ಐದೂವರೆಯ ಆಸುಪಾಸಿನ ಉದ್ದವಿದ್ದ ಹುಡುಗಿಯರ ನಡುವೆ ಐದಕ್ಕೂ ಚೂರು ಕಡಿಮೆಯೇ ಇದ್ದ ಈ ವಿಜಯಲಕ್ಷ್ಮಿ – ಒಂದು ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ – Centre Of Attraction ಆಗಿದ್ದಳು ಎಂದರೆ ತಪ್ಪೇನಿಲ್ಲ. ಕುತ್ತಿಗೆಯನ್ನು ಮೀರಿ ಬರದ ಕ್ರಾಪ್ ಹಾರಿಸುತ್ತ ಬರುತ್ತಿದ್ದವಳು ಹೆಚ್ಚೇ ಅನ್ನಿಸುವಷ್ಟು ’Traditional’ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಹೊಂದಿದ್ದಾಳೆ ಎಂಬುದು ಆಕೆಯ ಕುರಿತಾಗಿ ಇನ್ನಷ್ಟು ಆಸಕ್ತಿ ಮೂಡಿಸಿತ್ತು.

 

 

ಗುಂಡುಗುಂಡಾಗಿದ್ದ ವಿಜಯಲಕ್ಷ್ಮಿ ತನ್ನಷ್ಟೇ ಬೆಳ್ಳಗೆ ನಗುತ್ತ, ತಮಾಷೆ ಮಾಡುತ್ತ, ಒಮ್ಮೊಮೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಯಾರಿಗೂ ಸಿಗದೆ ಯಾವುದೋ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತಿದ್ದವಳು. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚೇ ಅನ್ನಿಸುವಷ್ಟು ಮೃದು ಮಾತು. ಅದಕ್ಕಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ದೊಡ್ದ ನಗು. ಆವತ್ತಿಗೆ ನಾನಿರುತ್ತಿದ್ದ ಭಾಗ್ಯನಗರದ ಮನೆಗೆ ಖಾಯಂ ಅತಿಥಿ ಆಕೆ. ಅಲ್ಲೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದ ಅಕ್ಕನಿಗೂ ಹತ್ತಿರಾಗಿದ್ದಳು. ಪಟ್ಟಾಗಿ ಓದಲು ಕುಳಿತರೆ ದಿನಗಟ್ಟಲೆ ಓದುತ್ತಿದ್ದಳು. ಬೇಕಷ್ಟು ಜಾಗವಿದ್ದ ಆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕನಿಷ್ಟ ನಾಲ್ಕೈದು ಜನ ಸೇರುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅಲ್ಲೇ ಊಟ. ಅಲ್ಲೇ ಓದು. ಅಲ್ಲೆ ಹರಟೆ. ಅಲ್ಲೆ ನಿದ್ದೆ. ಅಲ್ಲಿದ್ದವರ ಪೈಕಿ ಓದುವುದೊಂದು ಕೆಲಸ ಮಾಡದಿರುತ್ತಿದ್ದವನು ನಾನೊಬ್ಬ ಮಾತ್ರ. ಆದರೆ ನಾನು ಉಳಿದೆಲ್ಲವರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ನೋಟ್ಸ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಉಳಿದಂತೆ ನನಗೆ ನನ್ನದೇ ಆದ ಹತ್ತು ಹಲವುಗಳಿದ್ದವು!! ಒಂದು ಹಂತದಲ್ಲಿ ಅವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟು ತಕ್ಕ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಓದುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದು ಈ ವಿಜಯಲಕ್ಷ್ಮಿಯೇ ಎಂದರೂ ತಪ್ಪಗಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ.

 

 

ನಾವು ನಾಲ್ಕೈದು ಜನ ಒಟ್ಟಿಗೆ – ಬುಡಕ್ಕೆ ಬೆಂಕಿ ಬಿದ್ದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ – ಓದುವಾಗೆಲ್ಲ ಈ ವಿಜಯಲಕ್ಷ್ಮಿಯ ಜೊತೆ ಆಕೆಯ ಸಂಬಂಧಿಯೊಬ್ಬ ಬರುತ್ತಿದ್ದ. ವಾಸು. ಆತನಿಗೊಂದು ಕೆಲಸವಿದೆ, ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಬೆಳಗಾವಿಯಲ್ಲಿರುತ್ತಾನೆ ಎನ್ನುವ ಉತ್ತರವೊಂದು ನಮಗೆ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತಾದರೂ – ಆತ ಏನು, ಕೆಲಸ ಯಾವ ತರದ್ದು, ಕೆಲಸವಿದ್ದವನು ದಿನ ಪೂರ್ತಿ ಯಾಕೆ ಕುಳಿತಿರುತ್ತಾನೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರವಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಮಾತ್ರ ಸ್ಪಷ್ಟವಿತ್ತು – ವಾಸುವಿಗೆ ಆಕೆಯ ಮೇಲೆ ಮನಸಿತ್ತು. ಆಕೆ ದೂರವಿಟ್ಟಷ್ಟೂ ಆತ ಹತ್ತಿರಾಗುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಎನ್ನುವುದು ನಮ್ಮ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಂದಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಪ್ರತಿಯೊಂದೂ ಅಸ್ಪಷ್ಟ.

 

 

ವಿಜಯಲಕ್ಷ್ಮಿ ಬೆಳಗಾವಿಯಲ್ಲಿರುವಾಗಲೇ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡವಳು. ಅಷ್ಟರ ನಂತರ ತಾನಾಯಿತು, ತನ್ನ ಓದಾಯಿತು ಎಂದು ತನ್ನದೇ ಆದ ಪರಿಧಿಯೊಳಗಿದ್ದವಳು. ಬೆಳಗಾವಿಯಿಂದ ಹೊರಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಆಕೆ ಎಷ್ಟೇ ಹತ್ತಿರವಿದ್ದಳು ಎಂದರೂ ಮೊದಲಿದ್ದಷ್ಟು ಹತ್ತಿರ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರು ಒಂದೊಂದು ದಿಕ್ಕಿಗೆ ಹೊರಟ ನಂತರದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವರ ಸಂಪರ್ಕವೂ ಕಡಿದು ಹೋದಂತಾಗಿತ್ತು. ನಡುವಲ್ಲೊಮ್ಮೆ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ, ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಟ್ರೈನಿನಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಪೂರ್ತಿ ಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಎಲ್ಲಿ, ಎನು ಅನ್ನುವುದೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಂತೆ ಕಳೆದು ಹೋಗಿತ್ತು. ಆಕೆ, ‘Toshiba’ದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ ಎಂಬ ವಿಷಯದ ಹೊರತಾಗಿ.

 

 

ಮತ್ತೆ ಸಂಪರ್ಕವಾದದ್ದು ಈಗ ಹತ್ತಿರತ್ತಿರ ಒಂದು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ. ಬರೀ ಮಾತು, mail, Chattingನಲ್ಲೇ ವಿಷಯ ವಿನಿಮಯವಾದದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಭೇಟಿ ಇನ್ನೂ ಆಗಬೇಕಿತ್ತು. ಆಕೆಗೆ ಅನುಕೂಲವಿದ್ದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಮಲ್ಲೇಶ್ವರಕ್ಕೆ ಬಂದ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ನಾನಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ, ನನಗೆ ಅನುಕೂಲವಿದ್ದ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಆಕೆಗ್ಯಾವುದೋ ತೊಂದರೆ. ಎರಡು ಬಾರಿ ಅವರ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕಿದ್ದವನು, ಒಮ್ಮೆ ಆಕೆಯ ತಮ್ಮನಿಗೇನೋ ಆಕ್ಸಿಡೆಂಟ್ ಆಗಿದೆಯೆಂದೂ, ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಆಕೆಯ ಅಪ್ಪನ ಶ್ರಾದ್ಧವಿದೆಯೆಂದೂ ಹೋಗಲಾಗದೆ ಉಳಿದೆ. ಅಪ್ಪನೂ ಹೋದ ವಿಷಯ ತಿಳಿದದ್ದು ಆಗಲೇ..

 

 

ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಅಕೆಯ ತಮ್ಮನಿಗೊಂದು ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಚೆನ್ನೈಯಲ್ಲಿ. ಈಕೆ ಒಬ್ಬಳೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದಳು. ನಡುವೆ ಬೇರೆ ಕೆಲಸ ಹುಡುಕಬೇಕು ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದವಳು, ಈಗ ಒಂದು ತಿಂಗಳಿನಿಂದ ಮಾತಿಗೂ ಸಿಕ್ಕಿರಲಿಲ್ಲ. Online ಬರುತ್ತಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ..

 

 

ನಿನ್ನೆ ರಾತ್ರಿ ನಂಬಲೇ ಆಗದ ಸುದ್ದಿ ಬಂದಿದೆ. ವಿಜಯಲಕ್ಷ್ಮಿ ಇನ್ನಿಲ್ಲ. ಈಗಷ್ಟೇ ಇಪ್ಪತ್ತೆಂಟು ಮುಗಿಸಿದವಳು, ಬದುಕನ್ನೇ ಮುಗಿಸಿ ಹೋಗಿದ್ದಾಳೆ. ಯಾಕೆ, ಏನು, ಹೇಗೆ.. ಎಂಬೆಲ್ಲ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳದೇ ಉತ್ತರಗಳು ಬರುತ್ತಿವೆ. ಉತ್ತರದ ಜೊತೆ ಮತ್ತೆರಡು ಪ್ರಶ್ನೆ.

 

ಮತ್ತೆ ಸಿಗುವುದೊಂದು ವಿಚಾರ ಅನಿರೀಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಹಾಗೆ ಉಳಿದು ಹೋಗಿದೆ.

 

 

ಅಲ್ಲಿ, ಊರಲ್ಲಿ, ಮನೆಗೆ ಹತ್ತಿರವೇ ಇರುವ ಶಾಲೆಯ ಮಾಸ್ತರಾಗಿದ್ದ – ನಮ್ಮ ಗೆಳೆಯರೂ ಆಗಿದ್ದ – ಪೀಕೆ ನಲವತ್ತೈದಕ್ಕೇ ಬದುಕು ಮುಗಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅದ್ಯಾವುದೋ ನಾಲ್ಕು ದಿನಕ್ಕೇ ಕೊಂದು ಬಿಡುವ ರೊಗ ಬಂದಿದೆ ಅಲ್ಲೀಗ. ಪೀಕೆ ಹೆಂಡತಿ ಹಾಗೂ ಮೂರು ಸಣ್ಣ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಟಾಗಿದೆ.

ಇಲ್ಲಿ, ಬದುಕು ನಿಲ್ಲುವಂತಿಲ್ಲ. ನಿನ್ನೆಯಿಂದ ಯಾಂತ್ರಿಕವಾಗಿ ಸಾಗುತ್ತಿದೆ ಪ್ರತಿಯೊಂದೂ. Such ruthless world this is..